به گزارش خبرنگار مهر به نقل از مدیکال نیوز، آنتی اکسیدان‌ها با کاهش بیش از حد مولکول‌های رادیکال آزاد ناپایدار که می‌توانند به سلول‌های سالم آسیب برسانند، به سلامت سلول‌ها کمک می‌کنند. در حالی که رادیکال‌های آزاد به طور طبیعی ایجاد می‌شوند، تعداد زیادی از آنها می‌توانند سلول‌های سالم را تحت تأثیر قرار دهند و باعث آنچه استرس اکسیداتیو نامیده می‌شود، شوند. استرس اکسیداتیو با طیف وسیعی از مشکلات سلامتی مرتبط است.
آنتی اکسیدان‌ها مولکول‌هایی هستند که می‌توانند به مهار یا جلوگیری از آسیب سلولی در بدن کمک کنند. آنها اغلب در گیاهان یافت می‌شوند و برخی در بدن انسان وجود دارند، اگرچه آنتی اکسیدان های مصنوعی نیز به عنوان مکمل مصرف می‌شوند.
محققان ژاپنی از یک محصول آنتی اکسیدانی ترکیبی در این مطالعه استفاده کردند. این ترکیب حاوی هشت نوع مختلف آنتی اکسیدان است و توسط پروفسور «هاروهیکو اینفوسا» از گروه تحقیقات آنتی اکسیدانی، مرکز تحقیقات علمی و نوآوری در دانشگاه گیفو در ژاپن فرموله شده است.
برای مطالعه جدید، به موش‌های ۱۸ ماهه اصلاح‌شده ژنتیکی، یک آنتی‌اکسیدان ترکیبی در آب داده شد که به آنها اجازه داده شد تا یک ماه آن را بنوشند یا ننوشند.
در مقایسه با موش‌های گروه کنترل که آب تصفیه‌شده ساده نوشیده بودند، درک مکانی و حافظه کوتاه‌مدت این موش‌ها در طول دوره آزمایش بهبود یافت.
آزمایش‌های تردمیل هم نشان داد که در پایان مطالعه، در موش‌های دریافت کننده آنتی‌اکسیدان ترکیبی مسافت دویدن شأن به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از همتایان عادی شأن که آنتی‌اکسیدان‌های ترکیبی مصرف نکرده بودند، افزایش یافت.
تلاش‌های بیشتر برای آموزش موش‌ها روی تردمیل با تجویز مکمل‌های اضافی، هیچ اثر قابل‌توجهی را بین دو گروه نشان نداد، که نشاندهنده این موضوع است که آنتی‌اکسیدان ترکیبی ممکن است ظرفیت ورزش یا قدرت را بهبود نبخشد، اما ممکن است به جلوگیری از کاهش عضلانی مرتبط با افزایش سن کمک کند.
در بررسی پس از مرگ مغز موش‌های دریافت کننده آنتی اکسیدان ترکیبی، محققان کاهش قابل توجهی در آسپارتات آمینوترانسفراز- آنزیمی که نشان دهنده آسیب عضلانی است- آلانین آمینوترانسفراز و همچنین مقادیر کلسترول کل مشاهده کردند.
آنتی اکسیدان های ترکیبی مکمل‌هایی هستند که چندین آنتی اکسیدان در آنها ترکیب شده اند. مزیت ادعایی آنها تقویت شناخت است. مطالعات متعددی در مورد ارزش آنها انجام شده است، اما مطالعات بالینی تاکنون فقط روی موش‌ها انجام شده است.
